Wat zijn wetenschappelijke publicaties nou eigenlijk? Het komt erop neer dat je een interessant verhaal moet schrijven over je onderzoek die anderen graag willen lezen. Maar waarom willen mensen de resultaten van anderen lezen. Het zou jammer zijn als mensen dubbel werk doen, dus als jij iets hebt gedaan en gepubliceerd, hoeft een ander het niet meer te doen, maar kan ideeën opdoen voor zijn/haar eigen onderzoek. Verder kun je door publicaties laten zien dat jij heel interessant onderzoek doet. Hierdoor kun je aanbiedingen krijgen voor een nieuwe baan, of je kunt geld krijgen voor vervolgonderzoek. Oftewel, zonder publicaties geen geld en geen baan.
Er zijn vaste regels verbonden aan hoe een publicatie eruit moet zien. Deze regels verschillen van tijdschrift tot tijdschrift, maar de basis is hetzelfde:
Goed, dan heb je dus een verhaal geschreven die aan deze regels voldoen, maar daarmee is het nog geen wetenschappelijke publicatie. Om je artikel gepubliceerd te krijgen, moet je het opsturen naar een tijdschrift. Hierbij kun je het natuurlijk niet naar zomaar een tijdschrift sturen. Je moet kijken naar de onderwerpen die het tijdschrift normaal publiceert en als dat van jou daaronder valt, kun je het daarheen sturen (een verhaal over menstruatie stuur je eerder naar Libelle dan naar Quote). Daarnaast is er ook nog een verschil in kwaliteit van de tijdschriften (zoals het verschil tussen het NRC Handelsblad en de Telegraaf). De kwaliteit wordt gemeten aan de hand van de 'impactfactor'. Dit is een getal wat de impact van een artikel in dat tijdschrift weergeeft, oftewel de kans dat het nooit (factor 0.2), misschien (factor 1), regelmatig (factor 10) of heel vaak (factor 40) door andere mensen gelezen wordt. Je wilt dus graag in een tijdschrift publiceren waarvan de factor zo hoog mogelijk is, maar de criteria om daarin te komen zijn ook wat hoger (tenzij je vriendjes bent met de uitgever).
Om de status van een 'wetenschappelijk' artikel te krijgen, moet het door andere wetenschappers in het vakgebied gelezen worden en die moeten denken: "ja, dit is degelijk onderzoek, zo zou ik het ook hebben aangepakt". In het engels heet dit ’peer review’, wat ruwweg vertaald betekent ’onafhankelijk beoordeeld’. Dan wordt je artikel geaccepteerd en vaak een aantal weken tot maanden later gepubliceerd. Maar soms denken de beoordelaars: "Ik begrijp dit niet helemaal of heb je deze of die controle wel uitgevoerd?". Als dat het geval is, krijg je je artikel terug en moet je het reviseren. Dat houdt soms in dat je nog een extra proefje moet doen en soms hebben ze een zin gewoon niet goed begrepen en dan moet je het een beetje anders (en dus duidelijker) opschrijven.
Meestal duurt het even voordat je je onderzoek kunt publiceren. In ons geval vonden we na 3 jaar dat we eindelijk genoeg resultaten hadden om een wetenschappelijk artikel te schrijven. Ik heb dat gedaan en we hebben het opgestuurd naar The Journal of Biological Chemistry (oftewel het tijdschrift voor alles wat met biochemie te maken heeft), kortweg JBC. Dit tijdschrift heeft een vrij hoge impactfactor (7.4), dus het was erg spannend. We waren dan ook best wel verbaasd, dat het artikel in 12 dagen bekeken was door andere wetenschappers die het blijkbaar goed genoeg vonden om zo te publiceren. Oftewel, mijn eerste artikel is in recordtempo geaccepteerd (volgens mij nog steeds het record in de groep Farmaceutische Biologie). Helaas heeft het wat langer geduurd voordat het echt geprint werd, maar op 1 november 2002 kwam dan toch het tijdschrift uit met mijn artikel erin. Hierdoor is het dus net gelukt om voor mijn 30ste mijn eerste publicatie te realiseren.
Linda.